Ιστορία του ρεβιθιού : Η Ρεβίθι είναι σίγουρα εγγενές στην Εγγύς Ανατολή (νοτιοανατολικά της Τουρκίας, αρμενικά εδάφη, Συρία) όπου εξακολουθούν να υπάρχουν τρία άγρια ετήσια είδη ρεβιθιών.
Συχνά αναφέρεται ότι το ρεβίθι κατέκτησε την Ευρώπη κατά τον Μεσαίωνα αφού το ανακάλυψαν οι Σταυροφόροι στη Μέση Ανατολή - τότε ονομαζόταν «κέρατο μπιζέλι». Αλλά η καλλιέργεια και η κατανάλωσή του στην πραγματικότητα μαρτυρούνται πολύ πριν, τουλάχιστον από τον XNUMXο αιώνα, από γραπτές και αρχαιολογικές πηγές.
Το ρεβύθι έφτασε στην Ινδία μόλις πριν από δύο αιώνες, πρώτα μέσω Αφγανιστάν. Το όνομα Χίντι για τα ρεβίθια είναι " Καμπούλι τσανά «(chana που σημαίνει ρεβίθι). Οι ποικιλίες με μικρούς σπόρους ονομάζονται «Ντέσι» (τοπικές).
Τα ρεβίθια είναι γνωστά και αναφέρονται από την αρχαιότητα, με το όνομα “hallaru” (3 χρόνια π.Χ.), ως πηγή τροφής στη Μεσοποταμία. Στα αραβικά, το ρεβίθι ονομάζεται " hullar ».
Η λατινική ονομασία του γένους των ρεβιθιών είναι "cicer", πιθανότατα σχετίζεται με την κλασική αρμενική " sisern " (μοντέρνο " αδελφή ") — στην οποία όμως το i αντιπροσωπεύει έναν παλιό δίφθογγο. Αυτή η λατινική λέξη βρίσκεται σήμερα στα γαλλικά «chick pea», στα ιταλικά « cece ", στα γερμανικά " Kichererbse ", Στα Αγγλικά " ρεβίθια », στα ολλανδικά « kikkererwt » ή ακόμα και στα βερβερικά » ikiker ". Από την άλλη, η ισπανική του ονομασία " ρεβίθια », που δεν είναι ούτε αραβικής ούτε λατινικής προέλευσης, είναι ίσως η ένδειξη για μια ακόμη παλαιότερη εισαγωγή.
Ο Κικέρων οφείλει το παρατσούκλι του (παρατσούκλι) σε ένα μεγάλο κονδυλωμάτων σε σχήμα ρεβιθιού που θα κοσμούσε την άκρη της μύτης ενός από τους προγόνους του. είναι το ίδιο για τον ελληνικής καταγωγής φαραώ Πτολεμαίο Θ΄ με το παρατσούκλι Λάθυρος, το αντίστοιχο στα ελληνικά.
Παγκόσμια παραγωγή ρεβίθια είναι περίπου 9 εκατομμύρια τόνοι (πηγή FAOSTATS – 2015), συμπεριλαμβανομένων 6,5 τόνων που παράγονται στην Ινδία.
Το ρεβίθι είναι καλά εγκλιματισμένο σε κλίματα μεσογειακού τύπου, όπως η Ισπανία, η Τουρκία, το Μαγκρέμπ και η νότια Γαλλία. Η καλλιέργειά του ωφελείται από ξηρά εδάφη και είναι εξαιρετικό σε αμειψισπορά, ιδιαίτερα τον τρίτο χρόνο μετά το σκληρό σιτάρι.
Ρεβύθι κατά την παράδοση : Το Cèze, ένας ποταμός στη νότια Γαλλία, οφείλει το όνομά του στο Cicer arietinum σε μια περιοχή όπου κάποτε η καλλιέργεια αυτού του οσπρίου ήταν πολύ διαδεδομένη.
Κοντά, στο Montaren, στο Gard, γίνεται το φεστιβάλ ρεβιθιού τον Μάιο. Η εκδήλωση αυτή, που διαρκεί τρεις ημέρες, διοργανώνεται από αρκετούς τοπικούς συλλόγους και περιλαμβάνει πολυάριθμες δραστηριότητες.
Στο Ρουγιέρ, στο διαμέρισμα Βαρ, γίνεται και πανηγύρι ρεβιθιού κάθε χρόνο τον Σεπτέμβριο. Η εκδήλωση διοργανώνεται από την Αδελφότητα Ρεβυθιών Ρουγιέρ (κεφάλαιο, εισαγωγή, εκθέτες, παρέλαση, υπαίθρια γεύματα, μουσική, διάφοροι διαγωνισμοί) και ολοκληρώνεται με διαγωνισμό σουφλέ με ρεβίθια όπου κάθε διαγωνιζόμενος, στο στομάχι του, πρέπει να ρίξει το ρεβίθι ως όσο το δυνατόν περισσότερο με το στόμα του.
