Δαμιανός Περιστέρης

Ομάδα Απλών Ελλήνων Πολιτών.

8 Ιαν. 2019

Στο Λονδίνο το 1903 πραγματοποιήθηκε το Β’ Συνέδρειο του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (POSDR). Αντικείμενό του η οργάνωση και η στρατηγική για την κατάληψη της εξουσίας στην Τσαρική Ρωσία. Εκεί πλειοψήφισε η παράταξη  υπό την ηγεσία του Λένιν που υποστήριζε την οργάνωση ενός κόμματος στελεχών, το οποίο θα αποτελείτο από ενεργούς επαναστάτες, σε αντίθεση με την ιδεολογία των Μενσεβίκων, οι οποίοι, με επικεφαλής τον Γιούλι Μάρτοφ, οραματίζονταν ένα λαϊκό κόμμα, η ένταξη στο οποίο θα ήταν ανοιχτή στο ευρύτερο κοινό. Ετσι από την Ρωσική λέξη «menchinstvo », που σημαίνει «Μειοψηφία = Μενσεβίκοι» πήρε το όνομα η παράταξη του Γιούλι Μάρτοφ. Η παράταξη του Λένιν πήρε το ονομα Μπολσεβίκοι από την αντίστοιχη Ρωσική λέξη «bolchinstvo = Πλειοψηφία » η παράταξη αυτή ίδρυσε τελικά το 1918 το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης.

Το 1905, υπήρχαν 8.000 Μπολσεβίκοι εντός των παράνομων οργανώσεων στην Ρωσία σε σύγκριση με τους 12.000 Μενσεβίκους, κατά την διάρκεια της ίδιας περιόδου. Τόσο οι Μπολεσβίκοι όσο και οι Μενσεβίκοι χρηματοδοτήθηκαν από «Εκείνους» που είχαν σαν πρώτο στόχο την πτώση του Τσάρου στην Ρωσία και απώτερο στόχο την άλωση της αχανούς αυτής χώρας. Είναι προσφιλής τακτική «Εκείνων» και τότε και τώρα να χρηματοδοτούν όλους τους αντιμαχόμενους μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο, έτσι δεν χάνουν ποτέ.

Το 1917 είχαν πλέον επικρατήσει οι Μπολεσβίκοι του Λένιν, με την υποστήριξη πάντα «Εκείνων» που πλέον καθαρά φάνηκε πως σκοπός τους ήταν η υποδούλωση της Ρωσίας. Όταν εκδηλώθηκε η επανάσταση του 1917 ο Τσάρος είχε ήδη πέσει και η χώρα παραδόθηκε στους Μπολσεβίκους από την Προσωρινή Κυβέρνηση του Αλεξάντερ Κέρενσκι (1881-1970), ουσιαστικά χωρίς αντίσταση.  

Ο Κερένσκι δεν κυνηγήθηκε, απλά εξορίστηκε στο Παρίσι, ενώ ο Τσάρος με την οικογενειά του και οι Μενσεβίκοι κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν και σφαγιάσθηκαν από τους Μπολσεβίκους, την ίδια τύχη είχαν και αυτοί από τους Μενσεβίκους  που είχαν στηρίξει το Σταλινικό καθεστώς ακόμη και αν ήταν στελέχη της Κυβέρνησης αποδεκατίστηκαν έως και κατά την περίοδο των μεγάλων σταλινικών δικών.

Μερικοί Μενσεβίκοι που πέτυχαν προ του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου να εξοριστούν εγκατέστησαν το διοικητικό τους κέντρο στο Βερολίνο, απ’όπου και εξέδιδαν τον Σοσιαλιστικό Ταχυδρόμο (Sotsialistitcheski Vestnik). Το 1933, η άνοδος στην εξουσία του Χίτλερ τους υποχρέωσε να εγκαταλείψουν το Βερολίνο με προορισμό το Παρίσι. Χαρακτηριστική η απολογία ενός εξ’ αυτών του Ρακόφσκι Κρίστιαν (Christian Rakovski, Κότελ 1873 – 1941;). Τα πρακτικά της ανάκρισης  διασώθηκαν και είναι γνωστά με το όνομα «Κόκκινη Συμφωνία», εκεί μπορούμε να δούμε ποιοι είναι «εκείνοι».