Το έπος των δεινών του Κασμίρ διαρκεί επί σχεδόν επτά δεκαετίες. Ξεκίνησε με την προσγείωση των ινδικών στρατευμάτων στο Τζάμμου και το Κασμίρ στις 27 Οκτωβρίου 1947 και από τότε οι Κασμίριοι και στις δύο πλευρές της Γραμμής Ελέγχου και σε όλη την υδρόγειο τηρούν αυτή την ημέρα ως Μαύρη Ημέρα. Κάθε χρόνο, η ημέρα χαρακτηρίζεται από πλήρη παύση λειτουργίας στο κατεχόμενο Κασμίρ και συγκεντρώσεις, σεμινάρια και διαδηλώσεις στο κατεχόμενο έδαφος, στο Azad Jammu και στο Κασμίρ και στις παγκόσμιες πρωτεύουσες.

Η Ινδία, αυτή τη μέρα, κατέλαβε βίαια το Τζαμού και το Κασμίρ ενάντια στη βούληση του λαού του Κασμίρ και με πλήρη αδιαφορία για το Ινδικό Νόμο περί Ανεξαρτησίας και Σχέδιο Κατανομής, το οποίο είχε δηλώσει ότι η Ινδική Βρετανική Αποικία θα χωριζόταν σε δύο κυρίαρχα κράτη, την Ινδία με πλειοψηφία ινδουιστών - και το Πακιστάν - με τις περιοχές με πλειοψηφία των μουσουλμάνων των δυτικών επαρχιών και της Ανατολικής Βεγγάλης.

Τα περισσότερα από 550 πριγκιπικά κράτη της υποηπείρου τότε είχαν την επιλογή είτε να προσχωρήσουν στο Πακιστάν είτε στην Ινδία, λαμβάνοντας υπόψη τη γεωγραφική τους θέση και τη δημογραφική τους κατάσταση. Η Ινδία κατέλαβε βίαια τις θέσεις του Χαϊντεραμπάντ και Τζουνγκαράχ, στις οποίες είχαν την πλειοψηφία οι Ινδουιστές, αλλά οι ηγέτες τους ήταν Μουσουλμάνοι. Αυτοί οι ηγέτες είχαν δηλώσει ότι δεν παραμένουν στην Ινδία. Το Κασμίρ ήταν κράτος με πλειοψηφία μουσουλμάνων και είχε φυσική τάση να προσχωρήσει στο Πακιστάν, αλλά ο ιμπεριαλιστήςς κυβερνήτης του κατέστρεψε το μέλλον του λαού του Κασμίρ ανακοινώνοντας την προσωρινή προσχώρησή του στην Ινδία με ένα αμφιλεγόμενο έγγραφο προσχώρησης (Μέσο προσχώρησης).

Για να τιμωρήσουν τους Κασμίριους για την επιθυμία τους να ενταχθούν στο Πακιστάν και με την πρόθεση να αλλάξουν τη δημογραφική σύνθεση της επικράτειας για να μετατρέψουν τα αποτελέσματα υπέρ της Ινδίας σε οποιοδήποτε δημοψήφισμα στο μέλλον, οι ινδικοί στρατιώτες, οι δυνάμεις του Dogra Maharaja και οι ινδουιστές σφαγιάσαν πάνω από τριακόσιες χιλιάδες μουσουλμάνους του Κασμίρ μέσα σε διάστημα δύο μηνών στο τμήμα του Τζαμού. Η σφαγή έχει περιγραφεί από τους ιστορικούς ως το χειρότερο παράδειγμα γενοκτονίας στο Τζαμού και Κασμίρ.

Ο λαός του Κασμίρ αντιστάθηκε στην παράνομη κατοχή της Ινδίας από την πρώτη μέρα και ξεκίνησε έναν ένοπλο αγώνα εναντίον του, καταφέρνοντας να απελευθερώσει μια τεράστια περιοχή γνωστή τώρα ως Azad Jammu και Kashmir στον παγκόσμιο χάρτη. Διαβλέποντας μια ταπεινωτική ήττα για τις δυνάμεις της, η Ινδία προσέγγισε το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών την 1η Ιανουαρίου 1948, επιδιώκοντας τη βοήθειά του ώστε να διευθετήσει τη διαμάχη στο Κασμίρ. Ο ΟΗΕ με διαδοχικά ψηφίσματα που ψήφισε το Συμβούλιο Ασφαλείας ακύρωσε την ινδική εισβολή και κατοχή του Κασμίρ. Μέσα από τις αποφάσεις που ψηφίστηκαν στις 13 Αυγούστου 1948 και στις 5 Ιανουαρίου 1949, ο ΟΗΕ ενέκρινε μια κατάπαυση του πυρός, οριοθέτηση της γραμμής κατάπαυσης του πυρός, αποστρατιωτικοποίηση του κράτους και ελεύθερο και αμερόληπτο δημοψήφισμα υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι παρόλο που εφαρμόστηκε η κατάπαυση του πυρός και η οριοθέτηση της γραμμής κατάπαυσης του πυρός, η αποστρατιωτικοποίηση της κατεχόμενης επικράτειας και η ελεύθερη και αμερόληπτη ψηφοφορία υπό την αιγίδα του ΟΗΕ παρέμειναν ατελής μέχρι σήμερα.

Η αποφασιστικότητα του Κασμίρ σε συνδυασμό με τη διεθνή πίεση έπεισε τον πρώτο πρωθυπουργό της Ινδίας Jawaharlal Nehru και άλλους ηγέτες να υποσχεθούν ενώπιον της παγκόσμιας κοινότητας να επιλύσουν τη διαμάχη και να δώσουν στον λαό του Κασμίρ την ευκαιρία να ασκήσει το βασικό δικαίωμα αυτοδιάθεσης, αργότερα όμως αποχώρησαν από τις δεσμεύσεις τους. Η συνεχιζόμενη σκληρή στάση της Ινδίας προς τη μόνιμη επίλυση της σύγκρουσης για το Κασμίρ υπήρξε μια συνεχής απειλή για την ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα ολόκληρης της περιοχής της Νότιας Ασίας για τις τελευταίες περισσότερο από έξι δεκαετίες.

Η Νότια Ασία μετατράπηκε σε πυρηνικό σημείο ανάφλεξης, αφού η Ινδία πραγματοποίησε πυρηνικές εκρήξεις στις 11 Μαΐου 1998 και άρχισε να εκτοξεύει απειλές στο Πακιστάν. Αυτό άφησε το Πακιστάν χωρίς άλλη επιλογή παρά να ανταποκριθεί, δείχνοντας τις πυρηνικές ικανότητές του στις 28 Μαΐου 1998 για να επιτύχει ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή. Με αυτό τον τρόπο, το Κασμίρ έχει δικαίως περιγραφεί ως πυρηνικό σημείο ανάφλεξης.

Είναι γεγονός ότι η Ινδία έχει εξαντλήσει όλους τους πόρους της κατά τη διάρκεια των τελευταίων εξήντα εννέα ετών, αλλά απέτυχε να καταστείλει το συναίσθημα απελευθέρωσης του λαού του Κασμίρ. Τα τελευταία 27 χρόνια, τα ινδικά στρατεύματα έχουν σκοτώσει πάνω από ενενήντα τρεις χιλιάδες Κασμίριους, χήρεψαν περισσότερες από είκοσι πέντε χιλιάδες γυναίκες, έχουν ορφανέψει πάνω από εκατό χιλιάδες παιδιά και ατιμάσει περίπου δέκα χιλιάδες γυναίκες του Κασμίρ. Η τύχη χιλιάδων αθώων Κασμίρ, που εξαφανίστηκαν από τα στρατεύματα κατοχής, δεν έχει ακόμη γνωστοποιηθεί, ενώ εκατοντάδες ανώνυμοι τάφοι έχουν ανακαλυφθεί στην κατεχόμενη περιοχή, οι οποίοι πιστεύεται ότι είναι από εξαφανισμένους Κασμίριους. Ακόμα και το Κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ψήφισε ομόφωνα ψήφισμα κατά τη σύνοδό του στο Στρασβούργο στις 10 Ιουλίου 2008, ζητώντας από την Ινδία να διενεργήσει ανεξάρτητη και αμερόληπτη έρευνα για να εξακριβώσει την ταυτότητα των ανθρώπων που έχουν ταφεί στους τάφους αυτούς. Ωστόσο, η Ινδία δεν έχει ακόμη εκπληρώσει αυτό το αίτημα.

Η τήρηση της ημέρας του Κασμίρ στοχεύει στο να υπενθυμίσει στη διεθνή κοινότητα τις υποχρεώσεις της για την επίλυση της διαμάχης του Κασμίρ σύμφωνα με τις επιθυμίες του λαού του Τζάμμου και του Κασμίρ και τα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ. Ταυτόχρονα, αποσκοπεί να στείλει ένα ισχυρό και σαφές μήνυμα στο Νέο Δελχί ότι οι Κασμίριοι απορρίπτουν την παράνομη κατοχή της πατρίδας τους και ότι θα συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρι να επιτύχουν το αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης που τους υποσχέθηκε η Ινδία και η διεθνής κοινότητα.